به گزارش بنیان به نقل از medicalxpress، این مطالعه جدید نشان می دهد که سلول های کبدی تولید شده از سلول های بنیادی مدل مناسبی برای آنالیز سمیت انسانی در کبد انسانی هستند. مصرف بیش از حد پاراستامول یا استامینوفن می تواند منجر به نارسایی حاد کبدی شود و می تواند حیات فرد را تهدید کند و وی را نیازمند پیوند کبدی سازد. مصرف بیش از حد این دارو منجر به این می شود که این دارو درون کبد متابولیزه شود و غلظت متابولیت های سمی ناچار از تجزیه آن در کبد افزایش پیدا کند و در نتیجه منجر به مرگ هپاتوسیت ها یا سلول های کبدی شود.

در این مطالعه جدید محققین سلول های بنیادی را به هپاتوسیت تمایز دادند و سپس این هپاتوسیت ها را در معرض پاراستامول و نمونه های سرومی افراد مبتلا به نارسایی کبدی قرار دادند تا میکروRNAیی که بتواند اثرات سمی پاراستامول را کاهش دهد شناسایی کنند. نتایج نشان داد که میکروRNAیی موسوم به antagomir 324 می تواند با مهار عملکرد میکروRNAی دیگری به نام miR-324-5p در هپاتوسیت های رشد یافته از سلول های بنیادی و افزایش آنزیم SULT2A1، بقای سلولی را افزایش دهد. این امر منجر به افزایش گلوتاتیون می شود. نتایج این مطالعه نه تنها پتانسیل درمان مصرف بیش از حد پاراستامول را نشان می دهد، بلکه نشان می دهد که سلول های کبدی مشتق از سلول های بنیادی می توانند مدل مناسبی برای مطالعه سمیت دارویی کبدی باشند.

پایان مطلب/